عناد بهاییان با ائمه ی شیعه
هشتم شوال هر سال یادآور خاطره ی دردآور تخریب بارگاه ملکوتی ائمه ی بقیع علیهم السلام می باشد. خاطره ای که اشک های صورت علامه ی امینی (رضوان الله تعالی علیه) هر ساله از سوز آن خبر می داد. استعمار با ایجاد فرقه ی وهابیت در میان اهل تسنن و نیز بهاییت در میان تشیع، سعی داشت تا نفوذ خود را در میان مردم و حاکمان سرزمین های اسلامی بیش از پیش کند. این امر با سستی مسلمانان اهل سنت در سرزمین های عربی به وقوع پیوست اما شیعیان سدی محکم در میان بهاییان شدند. علمای شیعه با درایت و رادمردی خویش توانستند با بسیج مردم و آگاهی دادن به ایشان، نقشه های یهود عنود را نقش بر آب کنند. وهابیت که جای پای خویش را در حجاز محکم می دید، شروع به تخریب آثار اسلامی نمود. مهمترین این آثار، بارگاه ملکوتی امامان بزرگوار شیعه در قبرستان بقیع بود. متنی که پیش رو دارید، مقاله ای است تحقیقی که با زمینه های این اتفاق و حرکت علمای ایران در مقابل آن می پردازد. حرکتی که در نهایت با دسیسه های عناصر بهایی در میان حکومت ایران به بار ننشسته و کمرنگ می گردد.
چکیده:
هشتم شوال هر سال یادآور حادثه ای تلخ برای جهان اسلام، به ویژه عالم تشیع است؛ واقعه ای که طی آن قبور اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) و اصحاب پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به همراه آثار پرارزش به جای مانده از روزگار صدر اسلام توسط پیروان فرقه وهابیت تخریب شد، این نوشتار با رویکردی توصیفی – تحلیلی به شرح این حادثه و پیامدها و عکس العمل هایی که در جهان اسلام پدید آورد، پرداخته و در ادامه به پاسخ این پرسش اساسی می پردازد که با وجود فضای ضد وهابی در ایران آن روز و تلاش علما و نیروهای مذهبی در برخورد و ایجاد فشار بر وهابیون، چه عواملی موجب تلطیف این فضا و به محاق رفتن طرح «کمیسیون دفاع از حرمین شریفین» مرحوم مدرس و در ادامه رفع ممنوعیت حج و سپس به رسمیت شناختن و ایجاد روابط دیپلماتیک با حکومت تازه تاسیس آل سعود شد، در این نوشتار نشان داده شده که مساعی و تلاشهای عناصر بهایی حکومت وقت ایران در این خصوص نقش مهم و اساسی داشته است.
متن کامل مقاله
حجم: 471 کیلوبایت
