داستان دسترسی تشکیلات بهایی به اسناد محرمانه ی جمهوری اسلامی ایران، موضوع جدیدی نیست. همچنین اینکه هر از چند گاهی نیز تصویر، صوت و یا ویدئویی از آرشیوهای غیرآزاد سازمان های دولتی کشور به دست بهاییان افتاده و انتشار یابد، باز هم تازگی نداشته است. حتی جالب تر آنکه خود بهاییان به این اسناد توسل جسته و خویش را در معرض ظلم و ستم فراوان نشان می دهند. پیروان این سازمان همواره در گذشته سعی نموده اند تا با رد اتهامات وارده از سوی دادگاه های نظام انقلاب اسلامی (همچون جاسوسی و غیره) خود را شهروندانی مفید و تابعی جلوه دهند که جز صلاح و مصلحت مملکت و خاک مقدس چیزی نخواسته و نمی خواهند. غافل از اینکه انتشار اسناد محرمانه خود دلیل واضح و کاملی برای این اتهام می باشد. اما همه ی این گفته ها را به چه مقصود عرض کردم...
سه شنبه شب گذشته، شبکه ی بی بی سی فارسی با پخش مستندی به نام «عدالت انقلابی» برای اولین بار تصاویری احتمالا فوق محرمانه از برگزاری دادگاه هفت نفر از متهمین بهایی (اعضای محفل) ارائه نموده و سعی در بیان مطالبی داشت. مستندی تاثیرگذار و کاملا حرفه ای که در آن بخش هایی از دفاعیه ی این هفت نفر به نمایش درآمد. صرف نظر از صحت مطالب بیان شده در این مستند حدودا یک ساعته، جای این پرسش باقی است که حقیقتا منابع تشکیلات بهایی در دسترسی به این اسناد چه کسانی هستند؟ نفوذ آنها در سازمان های دولتی و انقلابی تا چه حد می باشد؟ آیا اتهام جاسوسی به صورت عام به ماهیت ساختار این سازمان وارد بوده و نمی توان هر بهایی پایبند به این تشکیلات را یک «جاسوس بالقوة» نامید؟
در آخر سخنی کوتاه با عزیزان بهایی در داخل کشور دارم. اینکه آیا نباید به مردم ایران این حق را داد که در مورد حضور و نفوذ افراد بهایی در داخل شهرها و محلات خود با دیده ی تردید بنگرند؟ چرا با وجود دلایل و شواهد روشنی چون مستند اخیر، بهاییان همواره سعی داشته اند تا شمع «بهایی پژوهی» را با هجمه ی برچسب «بهایی ستیزی» خاموش کنند؟
